Μια περίοδος έξαρσης

Η Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή είναι μια ψυχική κατάσταση διαρκείας μέσα στο χρόνο με διαστήματα ύφεσης και διαστήματα έξαρσης.

Σε μία τέτοια έξαρση βρίσκομαι λοιπόν τους τελευταίους δύο μήνες, όπου τα σωματικά και ψυχικά συμπτώματα έχουν ανακάμψει σε μεγάλο βαθμό.

Προσπαθώ να κάνω διαχείριση αλλά σε αρκετές περιπτώσεις αυτό είναι αρκετά δύσκολο, καθώς πέραν των άλλων έχουν επιστρέψει και οι κρίσεις πανικού.

Η  θεραπεία με την λήψη αντικαταθλιπτικού επέτεινε κάπως την κατάστασή μου, διότι αν κάτι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι όλα τα φάρμακα και ιδιαίτερα τα φάρμακα του ψυχικού φάσματος δεν γίνονται αποδεκτά οργανικά από όλους. Ο κάθε οργανισμός έχει το δικό του ρυθμό και διαφορετική φυσιολογία, με αποτέλεσμα να ανταποκρίνεται με ίδιο τρόπο στην εκάστοτε φαρμακευτική αγωγή. 

Επιπλέον διαπίστωσα(κάτι που υποψιαζόμουν βέβαια χρόνια πίσω) ότι η παλέτα των συναισθημάτων μου είναι αρκετά μικρή με αποτέλεσμα να έχω δυσκολία στην έκφραση και στην κατανόησή τόσο των δικών μου συναισθηματικών εκφράσεων όσο και των άλλων ανθρώπων γύρω μου και ότι την ίδια δυσκολία αντιμετωπίζω και με τον ορισμό των σωματικών συμπτωμάτων του άγχους μου (παράδειγμα έχω μία ένταση γενικά και αόριστα και όχι επί το ορθότερο αισθάνομαι ένα βάρος στο κέντρο του θώρακα).

Είναι πάρα πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ακριβώς τι και πώς αισθανόμαστε, καθώς με αυτόν τον τρόπο το γενικό γίνεται πολύ ειδικό με αποτέλεσμα να μπορούμε να γίνουμε κατανοητοί τόσο από τον ίδιο μας τον εαυτό όσο και από όσους θέλουν να μας βοηθήσουν. Σημαντικό αρωγό σε αυτό αποτελούν οι ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες ( οι οποίες και συνεχίζω με διαφορετική θεραπεύτρια)  προκειμένου βήμα-βήμα να είμαι σε θέση πλέον να ονοματίσω και εν συνεχεία να κατανοήσω το εύρος των σωματικών και συναισθηματικών εκφράσεων.

Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που έχουν παρόμοια προβλήματα με μένα, μοναδικά για τον καθένα φυσικά, οι οποίοι και αυτοί προσπαθούν να συνδιαλεχτούν  με τις δικές τους βασανιστικές σκέψεις και να ισορροπήσουν.

Εν κατακλείδι αυτό που μας μένει είναι η ελπίδα, η δύναμη της ελπίδας έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες επιτυχίας της κάθε θεραπείας και της επιβίωσης μας.

Λέγοντας ελπίδα δεν εννοούμε τυφλή και μη ρεαλιστική αισιοδοξία αλλά αντίθετα μία αποδοχή των δυσκολιών αλλά και της αποφασιστικότητας μας να ψάξουμε να βρούμε λύσεις, συνειδητοποιώντας πως έχουμε μέσα μας μία υπέροχη τεράστια δύναμη, η οποία ακόμα και στην περίπτωση που είναι κρυμμένη υπάρχει εκεί και περιμένει από εμάς να την αναγνωρίσουμε.