Η τρύπα

                                                            I. Περπατάω στον δρόμο.

Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Πέφτω μέσα.
Είμαι χαμένος… Είμαι αβοήθητος.
Δεν είναι δικό μου λάθος.
Μου παίρνει μια ζωή για να βγω από εκεί.

II. Περπατάω στον ίδιο δρόμο.
Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Προσποιούμαι ότι δεν τη βλέπω.
Πέφτω και πάλι μέσα.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι βρίσκομαι στο ίδιο μέρος.
Αλλά δεν είναι δικό μου λάθος.
Μου παίρνει πάλι πολύ καιρό για να βγω από εκεί.

 III. Περπατάω στον ίδιο δρόμο.
Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Βλέπω ότι είναι εκεί.
Και όμως πέφτω μέσα… είναι συνήθεια.
Τα μάτια μου είναι ανοικτά.
Ξέρω που βρίσκομαι.
Είναι δικό μου λάθος.
Βγαίνω αμέσως.

IV. Περπατάω στον ίδιο δρόμο.
Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Την προσπερνάω.

V. Περπατάω σε έναν άλλο δρόμο.

Portia Nelson – Αυτοβιογραφία σε Πέντε Σύντομα Κεφάλαια

Πόση επίγνωση έχουμε  τελικά για τον όσα μας συμβαίνουν σε ψυχικό, πνευματικό και σωματικό επίπεδο; Πόσο υπεύθυνοι είμαστε όχι μόνο για ότι πράττουμε, αλλά και για όσα παραλείπουμε να πράξουμε; Γνωρίζουμε τις δυνατότητές μας και τα όριά μας; Πόσο σαφή είναι τα όρια πρώτα για εμάς τους ίδιους και έπειτα  για το περιβάλλον των διαπροσωπικών μας σχέσεων; Μήπως θέλουμε εν τέλει να ταιριάζουμε πάντα και παντού αγνοώντας επιδεικτικά τις βαθύτερες μας επιθυμίες και αλήθειες; Μήπως στην προσπάθειά μας να δούμε το δάσος και όχι το δέντρο χανόμαστε για πάντα στο δάσος; 

Πιθανόν να ζούμε περισσότερο στο παρελθόν και στο μέλλον χάνοντας το Εδώ και το Τώρα. Πιθανόν επίσης να περνάμε περισσότερο χρόνο  ευχόμενοι  η ζωή μας να ήταν διαφορετική από το να ζούμε την ζωή που έχουμε. Πιθανόν να μην σταματούμε ποτέ να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους ανθρώπους, επιθυμώντας πραγματικά να ήμασταν κάποιος άλλος.

Ίσως εν κατακλείδι να χρειαστεί να πέσουμε αμέτρητες φορές στην τρύπα, ώστε να δούμε αυτό που πραγματικά είμαστε στην ολότητά του!