2016

Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη αν οι άνθρωποι αλλάζουν ή αν διαθέτουν σε μια λανθάνουσα κατάσταση γνωρίσματα, τα οποία παρουσιάζονται μετά από καταστάσεις  που τους έχουν ταρακουνήσει συθέμελα. Κάτι μέσα μου όμως με κατευθύνει προς το δεύτερο στοιχείο.
Περίπου ένα χρόνο μετά την επίσημη διάγνωση της Γενικευμένης Αγχώδους Διαταραχής το 2016 άρχισα  σταδιακά να αισθάνομαι κάπως σαν διχοτομημένη, καθώς έφερα δυο διαφορετικούς εαυτούς θα μπορούσα να πω. Μια Κωνσταντίνα προ της Γενικευμένης Αγχώδους Διαταραχής και μία διαφορετική Κωνσταντίνα μετά την συνάντησή μου μαζί της.
Στο πέρασμα των χρόνων τα χαρακτηρίστηκα και η εικόνα του πρότερου εκείνου εαυτού αρχίζουν να ξεθωριάζουν και αρκετές φορές έχω την αίσθηση ότι γεννήθηκα για δεύτερη φορά το 2016, προκειμένου όχι ακριβώς να συνεχίσω από εκεί που αφίσα το νήμα άλλα περισσότερο να το ξετυλίξω από την αρχή του.
Ακόμα και σήμερα μετά από 8 χρόνια κάποιες στιγμές νιώθω ότι δεν έχω γνωρίσει αρκετά εκείνο το κορίτσι, που μάλλον δεν θα ήταν και πολύ ικανοποιημένο από την ζωή του για αυτό και κράσαρε για τα καλά στην πορεία. Επιπλέον και εκείνο το κορίτσι δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι τα επόμενα χρόνια θα αποκτήσει διαφορετικές συνήθειες και ασχολίες μαζί βέβαια με βαθιά γνώση του αισθήματος του φόβου, του πόνου  (ψυχικού και σωματικού) και της έλλειψης σταθερών ακόμα και για τα απλούστερα πράγματα της καθημερινότητας.
Σε 8 περίπου χρόνια έμαθα και πραγματοποίησα περισσότερα από ότι τα προηγούμενα 36 χρόνια της ζωής μου, όμως αυτό που απομένει να αιωρείται κάπως προς στιγμή είναι ο υφιστάμενος διαχωρισμός του παρόντος και του παρελθόντος, καθώς εκεί στον παρελθόντα χρόνο υπάρχουν πολλά κρυμμένα κλειδιά, πολύτιμα για τον παρόντα και τον μέλλοντα χρόνο.