Δεν είσαι μόνος δεν είσαι ο μόνος. Ζώντας με το γενικευμένο άγχος.

Πως σε επηρεάζει το περιβάλλον σου; Ένα συνοπτικό οπτικοακουστικό υλικό (ο προαναφερόμενος τίτλος) , το οποίο παρουσιάζει το δ ούναι και λαβείν  των σχεσιακά μοτίβων των διαπροσωπικών πλαισίων στα οποία εντασσόμαστε.    

Πραγματοποιώντας μία αναδρομή στα χρόνια της Γενικευμένης Αγχώδους Διαταραχής παρατηρώ ότι μου προκαλούσε δυσκολία και ακόμα κάποιες φορές δεν είναι εύκολο να εντοπίσω τι αισθάνομαι, τι φοβάμαι ή τι μου προκαλεί άγχος με αποτέλεσμα  να χάνομαι μέσα στην αναρχία. Οι φόβοι μας ισχυροποιούνται όταν δεν είναι ορατοί και συγκεκριμένοι. Φοβόμαστε άλλα αδυνατούμε να εκφράσουμε λεκτικά τι είναι αυτό που φοβόμαστε. Βέβαια δεν είναι εύκολο να λεκτικοποιηθεί το κουβάρι των φόβων μας και των συναισθημάτων μας, καθώς αποτελεί μια διαδικασία που πιθανόν να μην την έχουμε διδαχτεί με αποτέλεσμα  να μην γνωρίζουμε γενικότερα να αποδίδουμε τα συναισθήματά μας με λέξεις. Αρχικά, να τα ακούσουμε εμείς πρώτα από όλα και να αντικαταστήσουμε το χαώδες με το συγκεκριμένο και το μετρήσιμο.  Ό,τι δεν μπορούμε να δούμε μας τρομάζει περισσότερο, όπως και στην ταινία Τα σαγόνια του καρχαρία. Η επίδρασή της στους θεατές ήταν καταλυτική, καθώς στην ουσία δεν είδαμε κανονικά τον καρχαρία πολύ μετά τα μέσα της ταινία

  Το σώμα μας θυμάται έστω και αν εμείς συνδετικά καταβάλλουμε φιλότιμες προσπάθειες να αφήσουμε πίσω  καταστάσεις και γεγονότα του παρελθόντος.  Το καλοκαίρι του 2016 εκδήλωσα την μεγαλύτερη κρίση της Γενικευμένης Αγχώδους Διαταραχής, από τότε έχουν περάσει 8 χρόνια με κατά διαστήματα εξάρσεις της διαταραχής άγχους. Το κοινό σημείο αυτών  των περιόδων έξαρσης, όσο το αναλογίζομαι ως παρατηρητής, είναι ότι το σώμα αρκετές φορές έχει τα δικά του μονοπάτια έκφρασης ανεξάρτητα από το μυαλό μας και τις σκέψεις μας. Σωματικές αντιδράσεις όπως ο ιδρώτας, ο τρόμος, η θολή όραση εμφανίζονται πριν από κάθε νοητική διεργασία και αυτό διότι σχετίζονται με παλαιότερα εξελικτικά στάδια ανάπτυξης του εγκεφάλου μας, τότε που είχαμε να διαλέξουμε αποκλειστικά μεταξύ πάλης ή φυγής. Εστί όταν τα αισθητήρια όργανα μας αντιληφθούν κάτι έστω και ελάχιστο που παραπέμπει κυρίως σε τραυματικά βιώματα, το σώμα αντιδρά με τη δική του μνήμη και κάποιες φορές μάλιστα είναι δύσκολο να επανέλθει έστω και αν σκεφτόμ