Γένεσις

Κάπως έτσι λοιπόν γεννιούνται τα τραύματα της ψυχής, λόγω δυσάρεστων κατά παντί τρόπω συγκυριών. Ακολουθώντας την ατραπό αυτή και εγώ έναν Αύγουστο πριν 8 χρόνια (με πασιφανέστατες προηγούμενες  προειδοποιήσεις) κάπου το μυαλό, η σκέψη παγιώσε την ιδέα ότι δεν θα μπορέσω να ξανακοιμηθώ ποτέ, όπως συναινεί το βράδυ εκείνο του Αυγούστου έχοντας φυσικά ισχυρή κρίση άγχους και πανικού 

Αν το σκεφτεί κανείς ψυχρά λογικά το ότι ένα βράδυ δεν κοιμήθηκα δεν ισοδυναμεί με την ιδέα του δεν θα ξανακοιμηθώ ποτέ!

Όμως εκτός της λογικής σκέψης υπάρχουν αφενός υποσυνείδητες διεργασίες και αφετέρου αρκετή χημεία.

Οι συνθήκες που επικρατούσαν εκείνο το βράδυ ήταν πολύ ζέστη και υγρασία και το σώμα μου είχε υποστεί κακουχίες, ερεθίσματα που η χημεία που έχουμε στον εγκέφαλο μας και όχι μόνο αποτυπώνουν λεπτομερώς. 

Επιπλέον υποσυνείδητα έπρεπε να υπάρξει ένας τρόπος να επικοινωνήσω στο περιβάλλον μου ότι δεν είμαι ψυχικά καλά, καθώς κανείς μέχρι τότε δεν με άκουγε και έτσι βρήκα τον περισσότερο θορυβώδη.

Ακόμα λοιπόν από τότε ιδιαίτερα το καλοκαίρι ζω την εμπειρία που βίωσα για πρώτη φορά εκείνον τον Αύγουστο, 

που όπως λέω ήταν το τελευταίο βήμα για το Big Bang μου.