Μολότοφ

 

Κάποιες φορές αισθάνομαι εντελώς μόνη μου απέναντι στο γενικευμένο άγχος. Σαν να υπάρχουμε στην Γη μόνο αυτό και εγώ και κάνεις να μην μπορεί να με βοηθήσει ή έστω να μοιραστώ το βάρος μου. 

Τότε οι σκέψεις γίνονται όλες μαύρες και αισθάνομαι ότι τίποτα δεν θα πάει καλά. 

Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να κοιμηθώ το βράδυ, ότι θα καταρρεύσω, ότι θα συμβεί ότι πιο άσχημο μπορώ να φανταστώ. Με τριβελίζει η σκέψη της προσωπικής αναξιότητας (μάλλον δεν τα έχω πάει και πολύ καλά με την ζωή μου) και ανικανότητας, καθώς έχω την σκεπή ότι Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή αποτελεί τροχοπέδη στην καθημερινότητα μου.

Έχω την αντίληψη ότι η Γ. Α. Δ. αποτελεί για εμένα ένα είδος αναπηρίας στερώντας μου την δυνατότητα να ανταπεξέλθω σε πράγματα και καταστάσεις απλές από το να κοιμηθώ χωρίς φάρμακα μέχρι το πάω για ένα ποτό αργά το βράδυ χωρίς να με κρατάει κάτι πίσω.

Όλα αυτά με τρομάζουν και κάποιες φορές μου είναι δύσκολη η διαχείριση τους με αποτέλεσμα τις κρίσεις άγχους. 

Προσπαθώ σκέφτομαι με θετικό πρόσημο δεν τα καταφέρνω πάντα. 

Βέβαια όλη αυτή η χημεία έχει και συμπλήρωμα την αφόρητη ζέστη των ημερών και φυσικά την κλιμακτήριο που έχω εισέλθει τους τελευταίους μήνες. 

Συνεπώς το μείγμα γίνεται ιδιαίτερα εκρηκτικό!