Η ιστορία της γραφής

Υπάρχουν φορές που στα δύσκολα θέλεις μια ανθρώπινη παρουσία απλώς να σε ακούει τίποτα περισσότερο , χωρίς να σε κρίνει ή να αραδιάζει συμβουλές μόνο να αφουγκράζεται αυτό που φέρεις μέσα σου, ό, τι και αν είναι, όπως και το έχουμε ονοματίσει φόβο, θλίψη, ζήλια ή άγχος. Επιθυμείς να βγάλεις το φορτίο από μέσα σου και να το μοιραστείς άνευ πόλων ερωτήσεων με μόνη απόκριση το ότι όλα θα πάνε καλά! 

Υπάρχουν άλλες πάλι φορές που θες να κλάψεις γοερά προκειμένου να αποφορτιστείς από την δύνη των συναισθημάτων σου, τότε είναι που επιθυμείς μια απλή αγκαλιά. Μια μεγάλη ζέστη αγκαλιά ως κυματοθραύστη για όσα άσχημα σου συμβαίνουν και σε εμποδίζουν να σκεφτείς καθαρά.

Υπάρχουν όμως και φορές που λόγω συγκυριών δεν μπορείς να έχεις τίποτα από τα προαναφερόμενα και πόσο μάλλον όταν το γενικευμένο άγχος σου κατατρώει τα σωθικά, τότε είναι που γράφεις για όλα όσα διαδραματίζονται γύρο σου και εντός σου και εσύ αισθάνεσαι μικρός απέναντι τους, καθώς φαντάζουν σαν ανυπέρβλητα βουνά ή σκοτεινοί λαβύρινθοι.

Γράφεις ώστε να τα εκλογικεύσεις, να λάβουν το σωστό μέγεθος τους και να μην σε τρομάζουν τόσο πολύ.

Γράφεις κυρίως για να σε ακούσεις, να σε καταλάβεις.

Γράφεις μια στιγμή από την ιστορία σου, ώστε να βγει από την σκέψη σου και να αποτυπωθεί με σάρκα και οστά έξω από αυτήν μπροστά στα μάτια σου.

Γράφεις για το βγάλεις από μέσα σου!