Ο τυφώνας

Εχτές ήταν μια παράξενη μέρα. Ενώ ξύπνησα καλά και ευδιάθετη οι κατάσταση στην πορεία πείρε άλλη τροπή, καθώς το απόγευμα με κατέβαλε κρίση άγχους και έντονο κλάμα. Σκεφτόμουνα συνεχώς άσχημες εκδοχές της κατάστασής μου. Δεν ξέρω αλλά νιώθω ότι πάλι έπεσα στην τρύπα.

Παρέα με την φίλη μου την Γενικευμένη Αγχώδη Διαταραχή πλέον έχουμε και την άλλη φίλη την εμμηνόπαυση για την οποία και βρίσκομαι σε ορμονοθεραπεία

Έτσι λοιπόν ήρθε και ο κόκκινος στρατός. 

Γεγονός που υποκίνησε θα έλεγα το υπάρχον άγχος να εκτοξευτεί. 

Σε όλο αυτό θέλω να συμπληρώσω ότι το τελευταίο διάστημα λόγοι ανωτέρας βίας και θέρους επέφεραν ως συνέπεια να περνώ πάρα πολύ χρόνο ολομόναχη και χωρίς ιδιαίτερες δραστηριότητες λόγω ζέστης, με αποτέλεσμα να αναμηρυκάζω τις σκέψεις μου. 

Όλα αυτά λοιπόν είχαν σαν αποτέλεσμα το βράδυ να μην μπορώ να κοιμηθώ και χρειάστηκε να λάβω αυξημένη δόση φαρμάκου για να ηρεμήσω, ενώ βρίσκομαι σε καθεστώς μείωσης.

Αυτό που προσπαθώ να επεξεργαστώ είναι αυτή ακριβώς η συμβίωση με την Γενικευμένη Αγχώδη Διαταραχή να υπάρχει μαζί μου αλλά να μην καθορίζει αυτό που θέλω να γίνω, άλλες όμως φορές λιγότερες από το παρελθόν σε κλάσμα δευτερολέπτου με έχει παρασύρει ο τυφώνας και περιδινίζομαι μαζί του μέχρι να φέρω την νηνεμία. 

Και αν τον τυφώνα τον δημιουργό εγώ και τι σχέση έχει με το παρακάτω;

Παρόλο ότι υποσυνείδητα νιώθω φόβο απόρριψης και υποσυνείδητα ήθελα να είμαι άρρωστη και δυστυχισμένη για να έλκω την προσοχή των δικών μου που νομίζω ότι με απέρριψαν, από σήμερα επιλέγω να αγαπώ να εκτιμώ να αποδέχομαι πλήρως τον εαυτό μου, από σήμερα αποδέχομαι ότι όλα τα προβλήματά μου οφείλονται στο φόβο απόρριψης που βίωσα από παρανόηση μου.