ΤΡΑΥΜΑ

Υπάρχουν άνθρωποι είτε ειδικοί είτε μη που θεωρούν ότι το τραύμα χωρίζετε σε δύο κατηγορίες σε αυτό που γράφετε με κεφαλαίο Τ (Τραυμα) και σε αυτό που γράφετε με μικρό τ (τραύμα). 

Ο διαχωρισμός αυτός για εμένα δεν υφίστανται είναι άτοπος και αυθαίρετος, καθώς τα τραύματα τις ψυχής δεν μπορούν να έχουν κατηγορίες. 

Είναι σε όλους όσους τα φέρουν εκεί παρόντα  προκαλώντας πόνο, θλίψη, φόβο και κυρίως κατακερματισμό της ίδιας της ύπαρξής. 

Ο εαυτός μας σπασμένος σε κομμάτια, κομμάτια ενός παζλ, τα οποία πρασπαθούμε εναγωνίως να ενώσουμε για χρονια χωρίς πολλές φορές να έχουμε το υπόδειγμα, την αρχική εικόνα. 

Για κάποιους μπορεί να είναι μη σημαντικό το ότι δεν μπορώ  να κοιμηθώ χώρις ηρεμιστικά και υπνοτικά φάρμακα (τα οποία βέβαια συν το χρόνο προκαλούν εθισμό, δεν είναι απαραίτητο να κρυβόμαστε σχετικά με αυτο). Επιπλέον δεν είναι λίγες οι φορές που οι κρίσεις άγχους (επανατραυματισμο) αναφορικά με τον ύπνο στρίβουν το μαχαίρι στηκ πληγή. 

Συχνά ακούγετε η τετριμμένο πλέον έκφραση υπάρχουν και χειρότερα δεν διαφωνώ αλλά υπάρχουν και πολύ καλύτερα και σε αυτό είναι ωραίο να εστιάζουμε. 

Για εμένα και για αρκετούς ακόμα το κολαστήριο και ο εφιάλτης είναι ο ύπνος, μια τόσο φυσική λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού. 

Για αυτό και μόνο τον λόγο τίποτα δεν θεωρείται αυτονόητο  ακόμα και υα απλά στην πορεία της ζωής. 

Το τραύμα του κάθε ενός από εμάς λοιπόν είναι τόσο μοναδικά τρομαχτικό  για την πορεία του ακόμα και για την ανταπόκρισή του στην καθημερινότητα τοπου δεν χωρούν κατηγορίες και μικρά γράμματα.