Δεν είσαι μόνος δεν είσαι ο μόνος. Ζώντας με το γενικευμένο άγχος.

Πως άραγε να είναι αυτό το εσωτερικό μοναδικό αλλά δεν θα μπορούσα να πω και πολύ διαφορετικό στην ουσία του  κουμπί στην σκέψη του καθενός από εμάς που όταν πατηθεί ανοίγουν οι πύλες της προσωπικής κόλασης για αυτήν  τουλάχιστον την ζωή, διότι για την άλλη δεν γνωρίζω αν υπάρχει. Έτσι λοιπόν έρχονται στην πρώτη γραμμή όλες οι εμμονές μας (θα κοιμηθώ απόψε και αν ναι με πόσα φάρμακα, τι ΄ώρα, το πρωί θα καταφέρω να φέρω σε πέρας τις υποχρεώσεις μου, μήπως εκτός από το γενικευμένο άγχος είμαι και διπολική ή μήπως σχιζοφρενής μήπως, μήπως πόσα μήπως είναι αρκετά και μοιάζουν τόσο αληθινά). Ναι δεν κοιμούνται όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο, δεν κοιμόμαστε μόλις πέσουμε στο κρεββάτι, δεν κοιμόμαστε καν κάθε βράδυ το ίδιο, δεν είμαστε πάντα κουρασμένοι, η ψυχική μας διάθεση υφίσταται διαφοροποιήσεις και άλλα πολλά και διάφορα πού φέρουν την λογική στο προσκήνιο αλλά μέσα στην σκέψη μας ακούγονται ψιθυριστά. Στην τελική δεν είμαι διπολική ούτε σχιζοφρενής ακόμα ένας ψίθυρος ένα ...

Πόσο πόνο, πόσο φόβο, πόση θλίψη αντέχει μια ψυχή ως απόρροια του χρόνιου άγχους; Ποσο χρόνος χρειάζεται για ισορροπήσει κάνεις στο χάος ως γνήσιο δημιούργημα του άγχους; Οι απαντήσεις είναι όσοι και οι άνθρωποι που διακατέχονται από το γενικευμένο άγχος.  Όσο για εμένα πονώ και φοβάμαι προσπαθώ να συμπορευτώ με αυτό αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα, καθώς κάποιες φορές παράδειγμα όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ μοιάζει μεγαλύτερο από εμένα. Όταν οι ιδεοληψίες ταράζουν την σκέψη, τότε ξέρω ότι μου χαμόγελα σαρδόνια από τα βάθη του μυαλού μου.  Ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα νιώθω ότι μεγαλώνω, ότι κάτι αφήνω και πηγαίνω κάπου αλλού. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα και το κουκούλι και την πεταλούδα.  Οι αλλαγές είναι άγνωστα αχαρτογράφητα νερά και πάντα τρομάζουν εμένα τουλάχιστον καθώς οι συνθήκες στη σκέψη έχουν σχεδόν μια αρνητική ποιότητα. Αλήθεια ποιο το καλό, ποιο το κακό και ποιο το διαφορό τους; 

  Περπατάω στον δρόμο. Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο. Πέφτω μέσα. Είμαι χαμένος… Είμαι αβοήθητος. Δεν είναι δικό μου λάθος. Μου παίρνει μια ζωή για να βγω από εκεί. II. Περπατάω στον ίδιο δρόμο. Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο. Προσποιούμαι ότι δεν τη βλέπω. Πέφτω και πάλι μέσα. Δ εν μπορώ να πιστέψω ότι βρίσκομαι στο ίδιο μέρος. Αλλά δεν είναι δικό μου λάθος. Μου παίρνει πάλι πολύ καιρό για να βγω από εκεί.   III. Περπατάω στον ίδιο δρόμο. Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο. Βλέπω ότι είναι εκεί. Και όμως πέφτω μέσα… είναι συνήθεια. Τα μάτια μου είναι ανοικτά. Ξέρω που βρίσκομαι. Είναι  δικό μου  λάθος. Βγαίνω αμέσως. IV. Περπατάω στον ίδιο δρόμο. Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο. Την προσπερνάω. V. Περπατάω σε έναν άλλο δρόμο. Portia Nelson –  Αυτοβιογραφία σε Πέντε Σύντομα Κεφάλαια Περπατάω στο δρόμο και πέφτω μέσα στην τρύπα. Έχω μάθει την χωροταξική διαρρύθμιση της τρύπας πολύ καλά. Νιώθω άνετα και βολικά δεν αναγνωρίζω καν ότι πρό...

Υπάρχουν άνθρωποι είτε ειδικοί είτε μη που θεωρούν ότι το τραύμα χωρίζετε σε δύο κατηγορίες σε αυτό που γράφετε με κεφαλαίο Τ (Τραυμα) και σε αυτό που γράφετε με μικρό τ (τραύμα).  Ο διαχωρισμός αυτός για εμένα δεν υφίστανται είναι άτοπος και αυθαίρετος, καθώς τα τραύματα τις ψυχής δεν μπορούν να έχουν κατηγορίες.  Είναι σε όλους όσους τα φέρουν εκεί παρόντα  προκαλώντας πόνο, θλίψη, φόβο και κυρίως κατακερματισμό της ίδιας της ύπαρξής.  Ο εαυτός μας σπασμένος σε κομμάτια, κομμάτια ενός παζλ, τα οποία πρασπαθούμε εναγωνίως να ενώσουμε για χρονια χωρίς πολλές φορές να έχουμε το υπόδειγμα, την αρχική εικόνα.  Για κάποιους μπορεί να είναι μη σημαντικό το ότι δεν μπορώ  να κοιμηθώ χώρις ηρεμιστικά και υπνοτικά φάρμακα (τα οποία βέβαια συν το χρόνο προκαλούν εθισμό, δεν είναι απαραίτητο να κρυβόμαστε σχετικά με αυτο). Επιπλέον δεν είναι λίγες οι φορές που οι κρίσεις άγχους (επανατραυματισμο) αναφορικά με τον ύπνο στρίβουν το μαχαίρι στηκ πληγή.  Συχνά ακούγ...

  Συνεχίζοντας λοιπόν από το ίσως... της προηγούμενης δημοσίευσης δεν είμαι σε θέση ακόμα να του δώσω ακριβές σχήμα. Δεν μπορώ να δω με σαφήνεια και καθαρότητα την ροή του ποταμού, καθώς αυτήν θέλω να ακολουθήσω, την αυθεντικότητα μου, μπορεί να χρειάζεται χρόνο ακόμα ή και να παραμερίσω βουνά αλλά σίγουρα κάπου μέσα είναι η πρώτη μου ουσία που θα ενώσει τα κομμάτια του κατακερματισμενου εαυτού. Βέβαια για να φτάσω στο εντός μου χρειάζεται πρώτα να τακτοποιήσω το περιβάλλον μου, να βάλω τα όρια μου και σε αυτό δεν ήμουν ποτέ καλή. Αλήθεια πόσες φορές χρειάζεται να πέσει κάνεις στην τρύπα για αναγνώριση έστω την ύπαρξη της;  Εγώ πάντως πέφτω ακόμα ενίοτε και τότε απελπιζομαι αλλά προσπαθώ και προσπαθώ πολύ  Πάντως για όλα τα προβλήματα μας, φόβους μας, τις εμμονές μας υπάρχει μια ρήση του Βούδα:Τη στιγμή που διαπιστώνεις πως πήραν τα βάσανά σου σάρκα και οστά βρίσκεσαι ήδη στο δρόμο να απαλλαγεί από αυτά.  Να περάσεις στο σιγά σιγά στο απέναντι πεζοδρόμιο, όπου δεν υπ...

Η Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή αν μπορεί να περιχαρακωθεί ο πόνος της ψυχής σε μια τυποποιημένη διάγνωση δεν είναι μια ασθένεια, αποτελεί μια κατάσταση την οποία στο πέρασμα των ετών δεν έχω καταλάβει ακόμα αν προσπαθώ να την προσαρμόσω στον τρόπο που ζω ή αν προσπαθώ να προσαρμόσω τον τρόπο ζωής μου σε αυτή, κάποιες φορές βέβαια θεωρώ ότι δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο και έτσι μάλλον αποδιοργανώνομαι και πλανιέμαι κάπου στο χάος του υφιστάμενου άγχους μου με την μορφή διαφόρων τρομακτικών σκέψεων και ιδεοληψιών (δεν θα καταφέρω να κοιμηθώ, θα απολέσω το λογικό κομμάτι του εαυτού μου, είμαι παντελώς άχρηστη κλπ)  Σε μια τέτοια περίοδο αρκετά άναρχη βρίσκομαι τον τελευταίο καιρό, όπου δεν μπορώ να συντεριάξω το γενικευμένο άγχος μου με πως επιθυμώ να συνεχίσω την πορεία μου, καθώς  θεωρώ ότι είναι ξένο σώμα μέσα μου προκαλώντας σκοτάδι στην ψυχή και δυσφορία στο σώμα μου (όλα είναι ένα σύνολο ψυχή και σώμα) .  Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω αν διαπραγματεύομαι μια και...