Δεν είσαι μόνος δεν είσαι ο μόνος. Ζώντας με το γενικευμένο άγχος.

Πως σε επηρεάζει το περιβάλλον σου; Ένα συνοπτικό οπτικοακουστικό υλικό (ο προαναφερόμενος τίτλος) , το οποίο παρουσιάζει το δ ούναι και λαβείν  των σχεσιακά μοτίβων των διαπροσωπικών πλαισίων στα οποία εντασσόμαστε.    

Πραγματοποιώντας μία αναδρομή στα χρόνια της Γενικευμένης Αγχώδους Διαταραχής παρατηρώ ότι μου προκαλούσε δυσκολία και ακόμα κάποιες φορές δεν είναι εύκολο να εντοπίσω τι αισθάνομαι, τι φοβάμαι ή τι μου προκαλεί άγχος με αποτέλεσμα  να χάνομαι μέσα στην αναρχία. Οι φόβοι μας ισχυροποιούνται όταν δεν είναι ορατοί και συγκεκριμένοι. Φοβόμαστε άλλα αδυνατούμε να εκφράσουμε λεκτικά τι είναι αυτό που φοβόμαστε. Βέβαια δεν είναι εύκολο να λεκτικοποιηθεί το κουβάρι των φόβων μας και των συναισθημάτων μας, καθώς αποτελεί μια διαδικασία που πιθανόν να μην την έχουμε διδαχτεί με αποτέλεσμα  να μην γνωρίζουμε γενικότερα να αποδίδουμε τα συναισθήματά μας με λέξεις. Αρχικά, να τα ακούσουμε εμείς πρώτα από όλα και να αντικαταστήσουμε το χαώδες με το συγκεκριμένο και το μετρήσιμο.  Ό,τι δεν μπορούμε να δούμε μας τρομάζει περισσότερο, όπως και στην ταινία Τα σαγόνια του καρχαρία. Η επίδρασή της στους θεατές ήταν καταλυτική, καθώς στην ουσία δε...

  Το σώμα μας θυμάται έστω και αν εμείς συνδετικά καταβάλλουμε φιλότιμες προσπάθειες να αφήσουμε πίσω  καταστάσεις και γεγονότα του παρελθόντος.  Το καλοκαίρι του 2016 εκδήλωσα την μεγαλύτερη κρίση της Γενικευμένης Αγχώδους Διαταραχής, από τότε έχουν περάσει 8 χρόνια με κατά διαστήματα εξάρσεις της διαταραχής άγχους. Το κοινό σημείο αυτών  των περιόδων έξαρσης, όσο το αναλογίζομαι ως παρατηρητής, είναι ότι το σώμα αρκετές φορές έχει τα δικά του μονοπάτια έκφρασης ανεξάρτητα από το μυαλό μας και τις σκέψεις μας. Σωματικές αντιδράσεις όπως ο ιδρώτας, ο τρόμος, η θολή όραση εμφανίζονται πριν από κάθε νοητική διεργασία και αυτό διότι σχετίζονται με παλαιότερα εξελικτικά στάδια ανάπτυξης του εγκεφάλου μας, τότε που είχαμε να διαλέξουμε αποκλειστικά μεταξύ πάλης ή φυγής. Εστί όταν τα αισθητήρια όργανα μας αντιληφθούν κάτι έστω και ελάχιστο που παραπέμπει κυρίως σε τραυματικά βιώματα, το σώμα αντιδρά με τη δική του μνήμη και κάποιες φορές μάλιστα είναι δύσκολο να επανέ...

Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη αν οι άνθρωποι αλλάζουν ή αν διαθέτουν σε μια λανθάνουσα κατάσταση γνωρίσματα, τα οποία παρουσιάζονται μετά από καταστάσεις  που τους έχουν ταρακουνήσει συθέμελα. Κάτι μέσα μου όμως με κατευθύνει προς το δεύτερο στοιχείο. Περίπου ένα χρόνο μετά την επίσημη διάγνωση της Γενικευμένης Αγχώδους Διαταραχής το 2016 άρχισα  σταδιακά να αισθάνομαι κάπως σαν διχοτομημένη, καθώς έφερα δυο διαφορετικούς εαυτούς θα μπορούσα να πω. Μια Κωνσταντίνα προ της Γενικευμένης Αγχώδους Διαταραχής και μία διαφορετική Κωνσταντίνα μετά την συνάντησή μου μαζί της. Στο πέρασμα των χρόνων τα χαρακτηρίστηκα και η εικόνα του πρότερου εκείνου εαυτού αρχίζουν να ξεθωριάζουν και αρκετές φορές έχω την αίσθηση ότι γεννήθηκα για δεύτερη φορά το 2016, προκειμένου όχι ακριβώς να συνεχίσω από εκεί που αφίσα το νήμα άλλα περισσότερο να το ξετυλίξω από την αρχή του. Ακόμα και σήμερα μετά από 8 χρόνια κάποιες στιγμές νιώθω ότι δεν έχω γνωρίσει αρκετά εκείνο το κορίτσι, που μάλλον δεν θα ήταν...

Σκεπτόμενη τα σχετικά με την Γενικευμένη Αγχώδη Διαταραχή, παρατηρώ  ότι όπως και άλλες δυσλειτουργικές καταστάσεις της ψυχικής μας σφαίρας έχει μια βασική διαφορά από τις σωματικές ασθένειες. Με τις δεύτερες δεν μπορείς να συνδιαλλαχτείς. Δεν έχω αναπτύξει ποτέ εσωτερικό διάλογο, με την χοληστερίνη, ούτε και με την σιδηροπενική αναιμία, ούτε με κάποιο άλλο από τα χρόνια προβλήματα σωματικής υγείας μου. Υπάρχουν μαζί μου, τα φροντίζω με την ανάλογη φαρμακευτική αγωγή και απλά πορευόμαστε μαζί.  Με την Γενικευμένη Αγχώδη Διαταραχή συμβαίνει κάτι διαφορετικό και παράξενο συνάμα, συνδιαλέγομαι μαζί της, όχι βέβαιά από την αρχή αλλά από την στιγμή που θέλησα περισσότερο συνειδητά να ακούσω τι θέλει να μου πει. Ο εσωτερικός αυτός διάλογος, κάθε φορά λαμβάνει χώρα με αρκετές διακυμάνσεις και αποχρώσεις στην εξέλιξή του στην πορεία των χρόνων. Υπάρχουν λοιπών στιγμές καταιγιστικής έντασης και άλλες πάλι στιγμές ψιθύρων, καθώς και διαστήματα σιωπής. Την πρακτική να αγνοήσω αυτήν ...

                                                              I. Περπατάω στον δρόμο. Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο. Πέφτω μέσα. Είμαι χαμένος… Είμαι αβοήθητος. Δεν είναι δικό μου λάθος. Μου παίρνει μια ζωή για να βγω από εκεί. II. Περπατάω στον ίδιο δρόμο. Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο. Προσποιούμαι ότι δεν τη βλέπω. Πέφτω και πάλι μέσα. Δ εν μπορώ να πιστέψω ότι βρίσκομαι στο ίδιο μέρος. Αλλά δεν είναι δικό μου λάθος. Μου παίρνει πάλι πολύ καιρό για να βγω από εκεί.   III. Περπατάω στον ίδιο δρόμο. Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο. Βλέπω ότι είναι εκεί. Και όμως πέφτω μέσα… είναι συνήθεια. Τα μάτια μου είναι ανοικτά. Ξέρω που βρίσκομαι. Είναι  δικό μου  λάθος. Βγαίνω αμέσως. IV. Περπατάω στον ίδιο δρόμο. Υπάρχει μια βαθιά τρύπα στο πεζοδρόμιο. Την προσπερνάω. V. Περπατάω σε έναν άλλο δρόμο. Po...

Τα πράγματα θα γίνονταν πολύ πιο εύκολα αν καταλαβαίναμαι πως δεν υπάρχει τρόπος ζωής ικανός να σε ανοσοποιήσει απέναντι στην θλίψη. Κι ότι η θλίψη είναι συνυφασμένη με την ευτυχία. Δεν μπορείς να έχεις την μία χωρίς την άλλη. Βέβαια υπάρχουν διαβαθμίσεις. Όμως δεν υπάρχει ζωή που μπορείς να βρίσκεσαι πάντα σε κατάσταση αμιγούς ευτυχίας. Και το να φαντάζεσαι ότι υπάρχει παρακαλεί απλώς ακόμα περισσότερη δυστυχία στη ζωή που ζεις τώρα.